رابرت جی لفکووتیز از متخصصان انستیتو پزشکی هووارد هوگز در مرکز پزشکی دانشگاه دوک در این مطالعه گفت: ما به موش ها یک ترکیب شبه آدرنالین تزریق کردیم که از طریق یک گیرنده کار می کند. پس متوجه شدیم که این نوع استرس مزمن موجب به کار افتادن مسیرهای بیولوژیک خاصی می شود که در نهایت این مسیرها به تجمع آسیب های DNA منتهی می شوند. لفکووتیز تصریح کرد: این یافته پاسخی منطقی برای این سوال در اختیار ما قرار می دهد که چرا استرس مزمن ممکن است منجر به بروز انواع مختلفی از مشکلات و اختلالات جسمی و روانی در انسان شود. این بررسی ها نشان داد که استرس مزمن منجر به کاهش بلندمدت سطح پروتئین P۵۳ در بدن می شود. پروتئین P۵۳ یک پروتئین سرکوبگر تومور است و بعنوان یک گارد محافظ ژنومی در نظر گرفته می شود که از بروز نارسایی ها و نواقص ژنتیکی جلوگیری می کند. در نتیجه در شرایط استرس مزمن کاهش این پروتئین موجب بی نظمی های کروموزومی می شود و حاصل آن بروز بیمارهای ژنتیکی است. دانشمندان قبل از این کشف، استرس مزمن را با سفید شدن مو و بروز اختلالات خطرناک در عملکرد بدن مرتبط می‌دانستند. استرس مزمن می‌تواند باعث بروز مشکلات و ناراحتی‌های جسمی و همچنین مشکلات رفتاری همچون اضطراب، افسردگی و ناباروری شود. دکتر مارک ویلسون، از مرکز تحقیقات ملی یرگیس و پژوهشگر دانشگاه ایموری در آتلانتا در مطالعات خود دریافت که ماده‌ای موسوم به کورتیکوتروپین یک هورمون عصبی کلیدی است که در واکنش به استرس آزاد می‌شود. فاکتور آزاد کننده این هورمون در نواحی مختلفی از مغز مستقر است و عملکردهای گوناگونی را انجام می‌دهد. وی در این باره اظهار داشت: آزاد شدن این هورمون برای توانایی ما جهت سازگار شدن با استرس‌های روزانه و حفظ سلامت روحی و جسمی ما حائز اهمیت است. در واکنش به استرس، میزان فاکتور آزاد کننده این هورمون بالا می‌رود و با از بین رفتن استرس مقدار این فاکتور کاهش می‌یابد اما در شرایط استرس مزمن مدت و مقدار حضور این فاکتور در نواحی از مغز که مربوط به ترس و احساس است افزایش پیدا می‌کند. آزمایشات روی موش‌ها نشان می‌دهد؛ موشهایی که زیاد در معرض این فاکتور هستند بیشتر دچار رفتارهای اضطرابی و افسردگی می‌شوند و در عین حال فعالیتهای جنسی و تولیدمثلی آنها نیز دچار اختلال می‌شود